کارت‌های اعتباری به گونه‌ای در زندگی مالی روزانه مردم جهان شایع شده‌اند که سخت است به دورانی قبل از وجود آنها فکر کرد. براساس جدیدترین داده‌های شرکت Experian، تعداد حساب‌های کارت اعتباری در سال 2022 در ایالات متحده تقریباً 530 میلیون بود که حدود 32 میلیون نفر نسبت به سال قبل افزایش یافته است. علاوه بر این، بانک فدرال اعلام کرده است که 84 درصد بزرگسالان در سال 2021 دارای کارت اعتباری بودند.
همیشه اینطور نبود تاریخچه کارت های اعتباری چیست: داستان چگونگی و چرایی شروع، دلایل اصلی رشد آنها و آینده کارت ها در عصر دیجیتال.
اعتبار خرده‌فروشی کی شروع شد؟
پیش‌نیازهای کارت‌های اعتباری امروزی در دهه 1950 معرفی شد، اما تاریخچه قراردادهای اعتبار مصرف کننده به مراتب قدیمی‌تر است.
لندول کالدر، استاد تاریخ در دانشگاه آگوستانا در راک آیلند، ایلینوی، می‌گوید که در اوایل دهه 1900، فروشگاه‌های بزرگی همچون مکی و وانامیکر برای مشتریان برتر خود توکن‌های کاغذی یا آهنی صادر می‌کردند. مشتریان می‌توانستند این توکن را به کارمندی ارائه داده و با یک کالا از فروشگاه خارج شوند و مبلغ آن را تا انتهای ماه پرداخت کنند.
کالدر می‌گوید که مشتریان ثروتمند اغلب ترجیح می‌دادند برای خرید خود از نقد استفاده نکنند. "عملیات اعتباری از آن سرویس مشتری‌مداری برگرفته شد"، او می‌گوید.
به گزارش باب هانت، مدیر مشارکتی در مؤسسه مالی مصرفی در بانک فدرال فیلادلفیا، در مقاله پژوهشی خود با عنوان "صد سال گزارش اعتبار مصرف کننده در آمریکا"، در سال 1929، یک سوم فروش خرده‌فروشی به صورت اعتباری بود. اعتبار حدود نیمی از کل فروش فروشگاه‌هایی را که آن را ارائه می‌کردند، شامل می‌شد. شرکت‌های نفتی و زنجیره‌های هتل نیز برای مشتریان خود قراردادهای اعتباری ایجاد کردند.
هانت می‌گوید: "قبل از کارت‌های اعتباری، اعتبار خرده‌فروشی و تاجری وجود داشت، که این یک رابطه دوجانبه بین خریدار و فروشنده بود. تاجر وام را حمل و تأمین می‌کرد و خطر اعتباری را بر عهده داشت. تاجر هزینه جمع آوری و نگهداری سوابق را به عهده داشت".
اولین کارت های اعتباری چه زمانی به وجود آمدند؟
کارت‌های اعتباری پس از جنگ جهانی دوم ظاهر شدند، زمانی که افزایش مصرف مصرف‌کنندگان، بانک‌ها و خرده‌فروشان را برانگیخت که برای نیازهای مالی روزمره خانواده‌های آمریکایی گزینه‌های بیشتری پیدا کنند.
در اوایل دهه ۱۹۵۰، میزان وام‌های اقساطی به حدود ۷۰۰ درصد افزایش یافت، به گفته جو نوسیرا در کتابش "یک قطعه از عمل: چگونه متوسط طبقه به طبقه پولدار پیوست" (A Piece of the Action: How the Middle Class Joined the Money Class). بانک‌ها در این معاملات بسیار فعال بودند و مردم برای خرید لوازم خانگی، کالاهای بازگشتی به مدرسه و نیازهای تعطیلات مبالغ قابل توجهی را قرض گرفتند.
اولین کارت اعتباری به طور کلی به کارت داینرز کلاب (Diners Club Card) تلقی می‌شود که در سال ۱۹۵۰ در شهر نیویورک راه اندازی شد. این کارت - که آن زمان فقط از کاغذ ساخته می‌شد - جذب مخاطب شد و در سال اول به ۱۰،۰۰۰ کاربر رسید و ۲۸ رستوران و دو هتل در آن شرکت کردند. با این حال، این کارت به عنوان یک کارت اعتباری سنتی شناخته نمی‌شد، زیرا باید مانده حساب هر ماه پرداخت شود.
در سال ۱۹۵۱، بانک ملی فرانکلین در لانگ آیلند، نیویورک، اولین کارتی را که بیشتر شبیه کارت‌های عمومی امروزی بود، صادر کرد. برای اولین بار، مصرف‌کنندگان می‌توانستند کالاها را خریداری کنند و به سرعت پرداخت کنند یا در صورت بدهی، به آنها به شکل بهره‌ور شارژ شود. فروشندگان شرکت‌کننده باید برای هر خرید کارت، هزینه‌ای را پرداخت کنند.
در سال ۱۹۵۲، حدود ۲۸،۰۰۰ مصرف‌کننده و ۷۵۰ کسب‌وکار برای این کارت ثبت نام کردند. این مفهوم در همان سال شروع به گسترش کرد، زمانی که یک بانک در میشیگان برنامه کارت شارژ از فرانکلین را به صورت لایسنس در کرد.
در سال ۱۹۵۸، امریکن اکسپرس با پاسخ به نیازهای سرگرمی و سفر مشتریان خود، اولین کارت شارژ خود را راه‌اندازی کرد. اعضای کارت، هزینه‌ای را به امریکن اکسپرس پرداخت می‌کردند و شرکت همچنین هزینه خدمات را از فروشندگانی که کارت را قبول می‌کردند، دریافت می‌کرد.
امریکن اکسپرس به عنوان اولین صادرکننده کارت شارژ پلاستیکی در سال ۱۹۵۹ فعالیت خود را آغاز کرد و دیگران به زودی پیروی کردند.
اما در آن سالهای اول، کارت‌ها فقط در بازارهای انتخابی در دسترس بودند. "بانک‌ها به دلیل اینکه فکر می‌کردند این نوع اعتباری سوددهی نخواهد داشت، محتاطانه بودند"، کالدر می‌گوید.
در سال 1951، بانک ملی فرانکلین در لانگ آیلند، نیویورک، اولین کارتی را که بیشتر شبیه به کارت‌های عمومی امروزی بود، صادر کرد. برای اولین بار، مصرف کنندگان می‌توانستند کالاها را خریداری کنند و به سرعت آنها را پرداخت کنند یا در صورت بدهی، به آنها به شکل بهره‌ای شارژ شود. پذیرندگان تاجران باید برای هر خرید با کارت هزینه پرداخت می‌کردند.
در سال 1952، حدود 28،000 مصرف کننده و 750 کسب و کار برای کارت ثبت نام کردند. این ایده در همان سال شروع به گسترش کرد، زمانی که یک بانک در میشیگان، برنامه کارت شارژ را از فرانکلین لایسنس کرد.
در سال 1958، شرکت American Express با اعلام نیازهای سرگرمی و سفر مشتریان خود، اولین کارت شارژ خود را راه اندازی کرد. اعضا باید هزینه‌ای به شرکت American Express پرداختمی‌کردند و شرکت نیز هزینه خدماتی را از پذیرندگان که کارت را قبول می‌کردند، دریافت می‌کرد.
American Express اولین صادر کننده کارت شارژ پلاستیکی در سال 1959 بود و دیگران نیز به زودی دنبال کردند.
اما در آن سالهای اول، کارت‌ها فقط در بازارهای محدودی در دسترس بودند. "بانک‌ها تمایلی به ورود به این نوع اعتبار نداشتند، زیرا فکر می‌کردند که سودآوری نخواهد بود"، کالدر می‌گوید.
چگونه کارت‌های اعتباری ملی شدند
بازار کارت اعتباری ملی که امروزه با آن آشنایی داریم، شامل پردازش‌کنندگان پرداختی مانند ویزا و مسترکارت و کارت‌های بانکی است که در همه جا قابل استفاده هستند، ریشه در اواخر دهه ۱۹۵۰ دارد.
راه‌اندازی کارت اعتباری بانک آمریکا با نام بانک‌آمریکارد در سال ۱۹۵۸، افسانه‌ای بود. بانک کالیفرنیا تصمیم گرفت که بهترین راه برای معرفی محصولش، ارسال کارت به همه کسانی است که در شهرهای مختلف با بانک کار می‌کنند، باشد.
بانک حدود ۲ میلیون کارت را در گردش قرار داد و ۲۰ هزار تاجر ثبت نام کرد، اما به دلیل تقلب، این راه‌اندازی باعث هزینه‌های بسیاری برای بانک شد. عدم پرداخت در موعد، که در حدود ۲۲٪ حساب‌ها رخ می‌داد، همچنین بسیار بالاتر از انتظارات بود.
«در ابتدای کار، وضعیت مشابه حیات وحش شده بود»، کالدر می‌گوید. «اینقدر بد بود که قانونی در سطح ملی تصویب شد تا شرکت‌های کارت اعتباری نتوانند برای کسی که برای آن درخواستی نداده، کارت صادر کنند.»
بانک‌های بیشتری در دهه ۱۹۶۰ به کارت‌های اعتباری علاقه‌مند شدند، از جمله بانک‌هایی که نام بانک‌آمریکارد را به اجاره گرفتند. ارسال کارت به صورت انبوه تا سال ۱۹۷۰ ادامه داشت.
اگرچه کسب‌وکارها ممکن است در پرداخت هر بار ۲ درصد یا بیشتر کارمزد سخت بگیرند، کالدر می‌گوید که آنها یاد گرفتند مشتریان بیشتری با کارت اعتباری خرید می‌کنند تا با پول نقد.
«در همین حین، باید مشتریان را متقاعد کرد که خرید با کارت اعتباری بهتر از پول نقد است»، او می‌گوید. «نگرش به بدهی‌ها از اوایل قرن بیستم تا حدی تغییر کرده بود، اما هنوز هم شک و تردید وجود داشت، به خصوص در مورد یک کارت اعتباری یکپارچه.»
اما پیشرفاز آنجا که در دهه ۱۹۶۶ یک گروه بانکی مستر چارج، که اکنون مسترکارت است، راه‌اندازی کرد، چهار سال بعد بانک‌هایی که نام بانک‌آمریکارد را به اجاره گرفته بودند، ویزا را ایجاد کردند.
«اغلب اعطای کارت اعتباری به مصرف‌کنندگان در مناطق جغرافیایی نسبتاً کوچک صورت می‌گرفت»، هانت می‌گوید. «پیشروی به بازار مرکزی ملی صادرکنندگان کارت اعتباری در دوره ۳۰ سالهای که از دهه ۱۹۷۰ آغاز شد، اتفاق افتاد.»
قوانین فدرال مانند قانون بیلینگ عادلانه اعتبار و قانون درستی در اعطای وام، در واقع قوانین تقریباً یکسان درباره کارت‌های اعتباری قرار داده شدند که باعث شد یک محصول ملی ساخته شود، هانت می‌گوید. همچنین، در سال ۱۹۷۸ تصمیمی از سوی دیوان عالی گرفته شد که به بانک‌ها اجازه داد به مشتریان مبتنی بر نرخ بهره موجود در ایالتی که بانک در آن واقع است، بهره بگیرند، نه نرخ موجود در ایالت محل سکونت مشتری.
«این مسئله مهم است زیرا چیز جالب درباره کارت‌های اعتباری این است که بانک‌ها فهمیدند که مصرف‌کنندگان واقعاً به نرخ بهره توجه نمی‌کنند»، کالدر می‌گوید. «می‌توانید تقریباً هر چیزی را که بخواهید بگیرید و مصرف‌کننده واقعاً توجه نمی‌کند.»
رشد تصاعدی کارت‌های اعتباری
صادرکنندگان کارت‌های اعتباری دریافتند که می‌توانند پول خود را فقط از کارمزد به پذیرندگان دریافت نکنند. مشتریانی که بدهی خود را در اولین فرصت پرداخت نمی‌کنند، می‌توانند منبع درآمد خوبی باشند.
«آنها درآمد خود را از افرادی که بدهی چرخشی دارند و به بهره‌ای که بانک‌ها در دهه ۱۹۸۰ توجه کردند، می‌گیرند»، کالدر می‌گوید.
برخی از رشد کارت‌های اعتباری می‌تواند به گسترش تفاوت درآمدی که در اوایل دهه ۱۹۷۰ شروع شد و تا به امروز ادامه دارد، نسبت داده شود. خانواده‌های متوسط در دهه ۱۹۶۰ می‌توانستند با یک درآمد به خوبی زندگی کنند، اما این در دهه ۱۹۷۰ دیگر صحیح نبود.
"اکنون نیاز مصرف کننده به دسترسی به اعتبار بیشتر وجود دارد"، کالدر می‌گوید. "کارت اعتباری بهترین مزیت را در مقایسه با نسخه‌های قبلی اعتبار مانند اعتبار بر اقساط داشت و مردم به آن شتافتند."
کارت‌های اعتباری مبتنی بر خرده‌فروشی مانند کارت‌های بزرگ فروشگاه‌ها در اوایل دهه ۱۹۷۰ بیشترین کارت‌های اعتباری در دست مردم بودند. کارت‌های صادر شده توسط بانک‌ها در دهه‌های آینده به طور چشمگیری در افزایش جمعیت رشد یافتند. طبق نظرسنجی‌های اعتباری مصرف کننده که توسط شورای فدرال انجام می‌شود، در سال ۱۹۷۰ تنها ۱۶٪ خانواده‌های آمریکایی یک کارت بانکی داشتند، اما بیش از دو سوم آنها در سال ۱۹۹۸ داشتند.
اگرچه صادرکنندگان کارت نمی‌توانستند پس از سال ۱۹۷۰ به مشتریان کارت اعتباری خود را بدون پرس و جو ارسال کنند، اما همچنان کارت‌های خود را به سرعت بازاریابی می‌کردند. به عنوان مثال، تعداد پیشنهادات تبلیغاتیاین شرکت‌ها به مشتریان خود تغییراتی را که کارت‌های اعتباری را در بازار رقابتی جذاب‌تر می‌کند، اعلام می‌کردند، از جمله: پاداش و خدمات سفر، تخفیف‌های فروشگاهی، برنامه‌های پرداخت نقدی، نرخ معرفی پایین و انتقال موازی با کارمزد کم یا بدون کارمزد.
هانت می‌گوید: "یکی از توسعه‌های مهم در اواخر دهه ۱۹۹۰، قیمت‌گذاری بر اساس خطر بود که برای کارت‌های اعتباری اعمال شد. قبل از این زمان، تقریباً همه کارت‌های اعتباری نرخ بهره‌ای یکسانی داشتند و کارت‌های اعتباری تنها برای مصرف‌کنندگانی با گزارش‌های اعتباری بسیار خوب در دسترس بودند. ترکیب اشباع بازار قسمت اصلی بازار کارت اعتباری، در دسترس بودن مدل‌های امتیازدهی اعتباری و یکپارچگی‌های اخیر در دفاتر اعتباری، باعث شد تا اعتباری برای مصرف‌کنندگان با ریسک‌های بیشتر نیز در اختیار بازار دهندگان اعتباری قرار گیرد."
آینده کارت‌های اعتباری
به گفته هانت، بازار کارت‌های اعتباری به دلیل چند دلیل اخیراً کاهش یافته است، از جمله اشباع بازار و نگرانی درباره بدهی، به ویژه رشد وام‌های دانشجویی.
او می‌گوید: "بازار کارت‌های اعتباری در 10 سال گذشته زیاد رشد نکرده است. به عنوان بخشی از کل بدهی، در واقع کاهش یافته است."
مصرف‌کنندگان همچنین گزینه‌های بیشتری دارند. به گفته هانت، کارت‌های بدهی، که مستقیماً از حساب بانکی کسر می‌شوند، در 20 سال گذشته محبوب‌تر شده‌اند. "در ایالات متحده، مصرف کنندگان امروزه بیشتر از کارت‌های اعتباری برای خرید استفاده می‌کنند، از کارت‌های بدهی استفاده می‌کنند"، او می‌گوید.
شرکت‌های فناوری مالی که می‌توانند به مصرف‌کنندگان وام دهند، نیز کسب و کار کارت‌های اعتباری را به دست آورده‌اند، هانت می‌گوید.
اما کارت‌های اعتباری به طور کامل در دنیای دیجیتال فعال هستند. امروزه کیف‌های دیجیتال، پرداخت‌های بی‌تماس یا پرداخت‌های کارت نبودنی را از طریق وب سایت یا برنامه امکان پذیر می کنند. افزایش خرید آنلاین باعث شده است که معاملات کارت نبودنی به شکل بیشتری از معاملات در فروشگاه‌ها رشد کنند، هانت می‌گوید.
کارت‌های اعتباری برای 70 سال وجود دارند. بنابراین، مطمئن باشید که برای 70 سال آینده نیز بخشی از زندگی مالی ما خواهند بود.
دیدگاه خود را بنویسید